Haar schelle stem klonk boos en droeg ver. De boze witte vrouw zat op het terras van De Lekkernij en wond zich kennelijk op. Benieuwd naar de inhoud van haar woede nam ik ook plaats op het terras en knikte haar minzaam toe.
“Kijk eens aan. De actievoerder die het ziekenhuis ook niet kon redden,” smaalde mevrouw.
“Ook goede morgen mevrouw, alles goed met u?” Ik blijf altijd vrij lang beleefd, maar er zijn grenzen en ik kreeg het gevoel dat die op dit terras snel zouden worden bereikt.
“Nee helemaal niet. Heb je dat niet gelezen van die voetballer die urenlang voor de deuren van Bethesda heeft liggen gillen van de pijn. Die mag blij zijn dat ie nog leeft, maar dat is niet aan het ziekenhuis te danken. En ook niet aan jou.”
De tafelgenoten van mevrouw stemden heftig knikkend in, wat voor de witte vrouw aanleiding was om er nog een schepje bovenop te doen. “Waarom ben je eigenlijk gestopt met actievoeren? Zomaar van de ene dag op de andere dag.”
“Enig idee waarom ik dat gedaan heb?”
“Ja, omdat je een slappeling bent. Je geeft toch niet zomaar op?”
Ik had geen zin om haar uit te leggen dat we bij het Scheidsgerecht Gezondheidszorg niet ontvankelijk waren verklaard, maar dat de voorzitter duidelijk liet blijken kritische opmerkingen richting Treant te willen maken en dat de advocaat van de zorggroep daar een stokje voor had gestoken, omdat Treant nou eenmaal niet tegen kritiek kan.
“Waar was u toen er gedemonstreerd werd tegen de sluiting van de kinderafdeling en verloskunde?” vroeg ik in plaats van mij te verdedigen. Dat was kennelijk tegen het zere been van mevrouw. Haar anders zo spierwitte gezicht kleurde knalrood en de volumeknop ging naar maximaal: “Wat denk je wel? Dat ik op zaterdagochtend een beetje op straat ga lopen schreeuwen? Kom nou, ik had wel iets beters te doen.”
…
Ik dronk mijn koffie op, betaalde en wenste de dames nog een fijne dag verder.
Mens en waanzin 