In de kantlijn: Tuitjenhorn

In mei overleed een dierbare oom van mij. Negentig jaar oud. Woonde nog zelfstandig met zijn vrouw in een riant appartement op een fraaie locatie op het platteland. Zijn laatste dagen bracht hij door in een thuiszorgbed met uitzicht op de akkers die hem zo dierbaar waren vanwege het gevogelte dat er huisde. Zijn laatste uren verkeerde hij in grote benauwdheid en gaf meerdere malen aan niet meer te willen. Hij verlangde naar het einde. Een arts hielp hem met een spuit morfine van de benauwdheid af en twintig minuten later overleed hij rustig in plaats van te stikken in het longvocht dat zich op begon te hopen. De arts verrichtte goed werk. Mijn oom verdiende niet te stikken.

In het Noord-Hollandse Tuitjenhorn deed een arts hetzelfde bij een terminale kankerpatiënt, die eveneens dreigde te stikken. Hij deed het in het bijzijn van een co-assistent die door hem werd begeleid. Deze meldde het bij haar begeleiders van het AMC, die op hun beurt de Inspectie voor de gezondheidszorg inschakelden. Vervolgens werd het openbaar ministerie geïnformeerd en ging een Kafkaësk drama van start met een nachtelijke (!) politie-inval in het huis van de arts die urenlang werd verhoord. Ook de weduwe van de kankerpatiënt werd aan een zwaar verhoor onderworpen. Het resultaat is bekend. Huisarts Nico Tromp werd door de inspectie geschorst en pleegde enige dagen later zelfdoding. Schorsing van de man werd op de website van de inspectie gemotiveerd met de woorden “De inspectie heeft geen vertrouwen in verantwoorde zorgverlening door huisarts Tromp.” (Bron: Volkskrant)

Het optreden van met name het Openbaar ministerie heeft trekjes van een totalitair geregeerde staat. Huisarts Tromp was ook wel op uitnodiging naar het politiebureau gekomen voor een gesprek. Het was nergens voor nodig om in de late uurtjes binnen te vallen. Het machtsvertoon had een spierballengehalte waar beschaafde mensen geen goed woord voor over hebben. De huisarts was geen crimineel en hoefde niet als zodanig benaderd te worden. Angst aanjagen zal het doel geweest zijn. In totalitaire staten heel gewoon, in Nederland zo langzamerhand niet meer vreemd. De Bokito’s planten zich snel voort.
Veel huisartsen verkeren nu in onzekerheid. Wat te doen als een patiënt in de laatste levensuren dreigt te stikken? Ik hoop dat mijn huisarts, mocht het onverhoopt ooit zover komen, de moed zal hebben mij in een dergelijke situatie het laatste zetje te geven. In ieder geval heb ik mijn euthanasieverklaring vandaag aangepast.

De dreiging van grof machtsvertoon maakt de kans dat zij het daadwerkelijk zal doen echter wel kleiner. In de laatste uren van mijn leven is geen plaats voor protocollen. Daar zijn slechts empathie en mededogen welkom. Dat recht eis ik vanuit deze kantlijn voor mijzelf op.

xx

xx