Een geurende wereld
Helaas heeft dit uitstapje voor mij ook een negatieve kant. De bijna 80 jaar oude vrouw die het huisje aan mijn bazen heeft verhuurd vindt het niet goed dat ik bij hen slaap. Ze zei het niet met zoveel woorden, maar mijn bazen konden er niet onderuit te doen alsof zij het bezopen vinden dat mensen hun hond bij hen op bed laten slapen. Bij tegenslag leer je dus je vrienden kennen. Stelletje slapjanussen.
Gisteravond hebben wij na aankomst een verkennende wandeling in de directe omgeving van ons huisje gemaakt. Het is wel een spannende wereld hier hoor. Er valt heel veel te ruiken. Het gras ziet er ook heel anders uit dan thuis. Om te beginnen zijn er een heleboel grasvelden die veel groter zijn dan aan de Buizerdlaan in Hoogeveen. En er groeien hier ook nog eens een heleboel bloemen in. Mijn baas heeft het dan over de kleuren, maar dat zegt mij als, half kleurenblinde, hond niet zoveel. Ik let liever op de geuren en ik moet zeggen… deze wereld geurt heerlijk.
Meestal dan, want er zijn ook geuren…
Ik rook gisteravond opeens iets dat mij de adem benam. Ik geef het niet graag toe, maar ik werd bijna bang.
“Kijk een vos,” hoorde ik de baas roepen. Ik heb hem niet gezien, maar als die geur van hem was, dan zie ik er ook niet naar uit om ooit een vos tegen te komen.
“Licht roodbruin, ik heb hem helemaal gezien.”
De baas was opgetogen. Zijn hele vakantie leek er al een succes door.
“Ik zag zijn kont en zijn staart nog net wegschieten,” meldde de bazin.
Kijk, ieder dier zijn plezier, daar zal ik niets van zeggen. Dat ik dit enthousiasme overdreven vond, zal vermoedelijk mijn probleem zijn. Het zij zo. Een hond kan niet de hele wereld veranderen, al denk ik soms wel dat ik een aardig eind zou komen.
Ik moet nog even terugkomen op het verwijt dat ik mijn bazen daarstraks maakte over hun houding ten opzichte van de verhuurster. Ere wie ere toekomt, ze maakten van de bank een mooi bed voor mij. De bazin had twee hoeslakens meegenomen, omdat ze van plan was die voor mij te gebruiken op hun bed. Zo te zeggen om te voorkomen dat mijn uitvallende haren op het dekbed van de verhuurster zouden komen.
Die leken aanvankelijk dus voor niets de reis gemaakt te hebben, maar de baas kwam op het lumineuze idee, om een deel van de bank er mee te bekleden, zodat ik toch een beetje lekker kon liggen. Toch wel een lieverd die man hoor. Een beetje moeilijk in de omgang soms, maar hij heeft een hart van goud. Vooral als het om mij gaat.
Mens en waanzin 