Vanavond kwam ik op mijn ronde met de bazen een jonge Golden Retriever tegen. Acht weken oud en sinds drie dagen bij zijn nieuwe bazin. Dat bracht mij aan het denken. Over twee weken vier ik namelijk mijn vierde verjaardag, dat zijn tweehonderdenacht weken… ik ben dus bijna zesentwintig keer zo oud.
Aan alles komt een einde. Zelfs aan mijn bazen. En ook aan mij. De moeder van mijn bazin zegt: “Je moet toch érgens aan doodgaan.” Dat zei ze op het feestje ter gelegenheid van het beëindigen van de chemotherapie van de bazin. En laten we eerlijk zijn: ze heeft er gelijk mee. Alleen wil ik dat liever niet weten. Het pupje drukte mij echter met de natte neus op de droge feiten, de tijd tikt en tikt maar door. Aan alles komt een einde. Zelfs aan dat schattige kleine pupje. Dat overigens wel heel vermoeiend om mij heen liep te springen. Ik mag toch hopen dat ik honderachtennegentig weken geleden niet zo heb gedaan.
Ook aan onze logeerweek op Texel komt een einde. Morgen gaan wij weer naar huis. Jammer, heel jammer. Ik zal de dagelijkse strandwandelingen heel erg missen. Vermoedelijk ben ik verslaafd aan zilt. Zilt doet iets met mij. Zo gauw ik zilte zeelucht snuif wordt alles ineens veel mooier. De zilte wereld is een paradijs en het mooie is, dat werkelijk alles hier zilt is. Tot de stoeptegels aan toe. Het ligt gewoon overal voor het opsnuiven. En het is bovendien goed voor mijn vacht. De bazin roept steeds verrukt dat mijn vacht zo lekker zacht wordt van de zee. Tja, zilte vachttherapie heet dat, maar dat weet de bazin niet, hoewel ik wel heb gemerkt dat zij zelf zo nu en dan – bijna stiekum – haar gezicht met zilt water bevochtigt. Ik ben ook een vrouw en ik hoef echt niet meer te zien om precies te weten hoe de vork in de steel van de bazin steekt, als u mij deze beeldspraak wilt toestaan.
Gisteren en vandaag was mijn grote vriend Alex mee naar het strand. Er wordt van hem beweerd dat hij niet zo’n liefhebber van strandwandelingen is, maar ook hier weet ik beter. Hij is een van de beste strandvrienden die ik heb! Bij hem kan ik onophoudelijk de bal voor zijn achterpoten leggen en dan geeft hij er toch een schop tegen aan… heerlijk! De werplepel kan in de rugzak blijven als Alex mee gaat naar het strand. Hij is ook heel goed in het takkenspel dat ik zo graag speel, maar we hebben het helemaal vergeten dit keer. Weet u niet hoe het takkenspel gaat? Het is heel eenvoudig, iedereen kan het spelen. Je pakt een mooie tak en die hou je in je bek vast. Vervolgens zoek je iemand op die de tak vastpakt en dan probeer je hem weer los te trekken. En daar is Alex zo goed in. Die heeft mij al wel eens met vier poten van de grond getild aan een tak. Jammer jammer jammer, ik ben het dit keer helemaal vergeten met hem te spelen. Ik hoop dat ik hem nu niet heb teleurgesteld. De volgende keer maak ik het helemaal goed, dan gaan we uren takken trekken.
U begrijpt, ik heb een heerlijke week achter de rug. De nachten heb ik doorgebracht bij de bazen op het bed. Dat vinden ze fijn en ik moet eerlijk zeggen, het heeft wel iets om mijn plaats met hen te delen.
Of het is gekomen van de nabijheid van de bazen of dat het gewoon aan het zilt ligt. Ik heb hier zo verschrikkelijk lekker geslapen, alleen daarom al is het een feest om hier te zijn. Maar zoals ik al zei, dat feest komt ten einde en daarom stop ik nu ook met vertellen, ik ga maar vast mijn plekje opzoeken, zodat de bazen zo meteen ook begrijpen dat zij bij mij slapen en ik niet bij hen. Kwestie van rangorde he?
Hartelijk dank voor uw belangstelling voor mijn verhalen. Misschien ga ik dit wel vaker doen, dus kom gerust nog eens kijken hier.
Tot ruiks.
Geef hier uw reactie: